E 20º39'51.11"
N 49º42'40.03"

Dwór w Zbyszycach, który można dziś podziwiać to klasycystyczna rezydencja wzniesiona na znacznie starszych fundamentach. Niegdyś, obok obronnego kościoła w Zbyszycach, na tak zwanej Kępie wznosił się zamek obronny, będący częścią łańcucha strażnic zbrojnych, strzegących szlaku wytyczonego doliną Dunajca.
Wzmianki o strażnicy obronnej w Zbyszycach można dziś odnaleźć w klasztorze sióstr Klarysek w Starym Sączu. W oratorium klasztornym znajduje się malowidło z 1767 roku przedstawiające zamek zbyszycki. Kasztel, a później dwór należały pierwotnie do rodu Kempińskich, następnie majątek przejęli Krzeszowie. Po nich Zbyszycami włodarzyli Stadniccy i Lanckorońscy. Kolejną rodziną, która osiadła w Zbyszycach byli Szujscy, potem Jordanowie i na końcu Zbyszyce przeszły w ręce rodziny Langerów, którzy na skutek wprowadzanej od lat czterdziestych XX wieku reformy rolnej zmuszeni byli opuścić majątek. Dziś dworem opiekuje się DPS w Zbyszycach. Dwór w obecnym kształcie jest budynkim parterowym z poddaszem, posiadającym sześciokolumnowe portyki od strony frontowej i od parku. Portyki ujęte są między dwoma alkierzami, które przykrywają mansardowe daszki. Dach dworu jest dwuspadowy. Zachowany dzisiaj zespół dworski składa się z zabudowań - dawnej kuchni dworskiej i parku, w którym znajduje się malownicza jesionowa aleja, a także rzadko spotykane odmiany sosny. Park otoczony jest częściowo kamiennym murem. W kierunku kościoła, od dworu przez park prowadzi ścieżka, aż do barokowej bramy w murze. Było to niegdyś przejście łączące dwór ze świątynią. Przy bramie zachowała się kamienna kropielnica.